علائم در سه حوزه ارتباط، کلام و علایق و رفتارهای تکراری دیده می‌شود. کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم در ارتباطات کلامی و غیر کلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت‌های مربوط به بازی، مشکل دارند. این اختلال ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای آنان دشوار می‌سازد. در بعضی موارد رفتارهای خود آزارانه و پرخاشگری نیز دیده می‌شود. در این افراد حرکات تکراری (دست زدن، پریدن) پاسخ‌های غیر معمول به افراد، دلبستگی به اشیا یا مقاومت در مقابل تغییر نیز دیده می‌شود و ممکن است در حواس پنجگانه (بینایی، شنوایی، لامسه، بویایی و چشایی) نیز حساسیت‌های غیر معمول نشان دهند. هسته مرکزی اختلال در اوتیسم، اختلال در ارتباط است. ۵۰ درصد از کودکان اوتیستیک قادر نیستند از زبان به عنوان وسیله اصلی برقراری ارتباط با سایرین استفاده کنند. از نظر کلامی، کودک مبتلا به اوتیسم دچار تأخیر است. یک کودک طبیعی در یک سالگی می‌تواند تک کلمه ادا کند و در ۵/۱ سالگی ۳-۲ کلمه را با هم ترکیب می‌کند اما کودکان مبتلا به اوتیسم یا کلام ندارند یا در مقایسه با سن‌شان دچار تأخیر کلامی‌اند یا کلام دارند اما معنی دار نیست و کلام دیگران را اکو می‌کنند. کودک مبتلا به اوتیسم ساعت‌ها با یک وسیله سرگرم می‌شود. این کودکان به چرخیدن یا به وسایلی که می‌چرخد مانند پنکه و لباسشویی علاقه‌مند هستند و ممکن است ساعت‌ها خود را با تماشای آنها سرگرم کنند. آنها با اسباب بازی‌ها آن‌گونه که باید بازی نمی‌کنند؛ مثلاً ممکن است به جای راه بردن ماشین‌های اسباب بازی روی زمین، آنها را پشت هم بچینند و قطار کنند. در موارد متوسط تا شدید، این کودکان ارتباط چشمی ندارند اما در موارد خفیف فقط ارتباط کلامی برقرار نمی‌کنند.
متأسفانه والدین برخی کودکان دچار اوتیسم واقعیت را انکار می‌کنند چون پذیرش این موضوع سخت است اما با این کار فقط کودک‌شان را از دوران طلایی درمان محروم می‌کنند؛ در صورتی که اگر آموزش‌های لازم، بموقع به کودک در سن طلایی داده شود، احتمال طبیعی‌تر شدن رفتارها وجود دارد. سن طلایی درمان اوتیسم تا قبل از ۵ سالگی است. هر چه در سن پایین تری اختلال تشخیص داده و بازتوانی‌ها شروع شود، احتمال طبیعی شدن بیشتر است اما باید بپذیریم که این کودکان همیشه تا حدودی با سایر همسالان خود متفاوت هستند.
