متخصصان زنان و زایمان برای سلامت مادر و جنین و جلوگیری از تولد کودکان کم‌وزن و نارس، فاصله بین بارداری اول و دوم را ۲۴ تا ۳۵ ماه عنوان می‌کنند، این در حالی است که بسیاری از تحقیقات روان‌شناسی نیز نشان می‌دهد بهترین فاصله سنی بین دو کودک کمتر از یک سال یا بیشتر از چهار سال است. این فاصله سنی برای ارتباط کودکان با والدینشان، رقابت بین فرزندان و عزت نفس هریک از آنها، بهترین فاصله است. کودکان زیر یک سال، چون احساسی در مورد وضعیت منحصربه‌فرد خودشان در زندگی ندارند، پس به احتمال کمتری با حضور تازه‌وارد دچار مشکل می‌شوند.
همچنین کودکانی که بیشتر از چهار سال دارند، به میزان لازم، زندگی و شخصیت خودشان را شناخته و فرصت کافی برای لذت بردن از توجه خاص والدینشان را نیز داشته‌اند. گرچه در مورد چگونگی فاصله سنی فرزندان، مادران نظرات متفاوتی دارند، برخی از داشتن دو فرزند با فاصله زیاد راضی و برخی ناراضی‌اند، عده‌ای از فاصله سنی کم فرزندانشان راضی نیستند و اما بعضی‌ها از فاصله سنی کمتر از یک سال و نیم هم ابراز رضایت می‌کنند.
اندیشه فرزندآوری والدین، قبل از انعقاد نطفه کودک، نقش بسیار مهم و اساسی در شخصیت، پرورش و تربیت کودک دارد. معمولا درمورد فرزند اول، زوج، با ذوق و شوق و میل درونی شدید اقدام به فرزندآوری می‌کنند که این احساسات مثبت در فطرت و شخصیت کودک تاثیر چشمگیری دارد. همین تصور باید در مورد فرزند دوم هم رعایت شود، اگر فرزند دوم برای پرکردن خلأ تنهایی فرزند اول و پیشگیری از لوس شدن او به دنیا بیاید، وی همواره احساس طفیلی بودن می‌کند و هرگز نمی‌تواند جایگاه واقعی خود را در زندگی پیدا کند، چرا که فرزند دوم برای خدمت کردن به فرزند اول پا به این دنیا گذاشته که این موضوع در زندگی فردی و اجتماعی و چگونگی تعاملات وی با دیگران اثرگذار خواهد بود. این نکته بسیار مهمی است که والدین باید بدانند چرا به‌وجود فرزند دیگری در خانواده نیاز است!
