با میت همین میماند و بس!
بنابر آموزه های دینی، عمل پیوندی ناگسستنی با انسان دارد و همان عامل سعادت و یا به عکس شقاوت او است از این رو بر عمل به ویژه از نوع صالح آن تاکید فرارون شده است.
امیرمومنان علی (ع) می فرمایند: «شرافت و بزرگى نزد خداوند سبحان به نيكويى كردارهاست، نه به نيكويى گفتارها.»
همان حضرت (ع) می فرمایند: «علم، راهنماييت مى كند و عمل تو را به هدف مى رساند.»
و نیز فرموده اند: «مردى خدمت پيامبر خدا صلى الله عليه و آله آمد و عرض كرد: چه چيز حجت نادانى را از من دور مى كند؟ فرمودند: «دانش.» عرض كرد: چه چيز حجت دانش را از من دور مى سازد؟ فرمودند: «عمل.»
اما صادق (ع) نیز درباره اهمیت عمل و تاثیر آن بر سعادت و شقاوت آدمی می فرمایند: «خداوند در دنيا مردم را به نام پدرانشان خواند تا يكديگر را بشناسند و در آخرت به كردارهايشان، تا سزا داده شوند. پس فرمود: «اى كسانى كه ايمان آورده ايد» «اى كسانى كه كافر شده ايد».
رسول خدا (ص) می فرمایند: «سه چيز مرده را [تا لب گور] همراهى مى كنند: خانواده اش، دارايى اش و عملش. دو تاى آنها برمى گردند و يكى باقى مى ماند. خانواده و دارايى او برمى گردند و عملش با او مى ماند.»
همان حضرت (ص) فرموده اند: «مداومت بر عمل بر اساس آثار و سنت، هر چند اندك، نزد خدا پسنديده تر و خوش فرجامتر است از سخت كوشى در عبادت بر اساس بدعت و هوس.»
امام باقر (ع) نیز درباره مداومت بر عمل می فرمایند: «محبوبترين عمل در پيشگاه خداوند عزّ و جلّ عملى است كه آدمى بر آن مداومت ورزد، هر چند اندك باشد.»
منابع:
غررالحکم
بحارالانوار
کافی
